Manas Üniversitesinde okumadan önce çok farklı bir hayata sahiptim. En önemlisi de yalnızdım. Yalnızlığı severdim. O zamanlarda da çok arkadaşlarım vardı ama onlarla konuşacak gücü kendimde bulamazdım.

Lise yıllarında bana göre herkes aktifti ama ben aktif olmayı sevmeyen bir köşede elinde kitapla oturan birisiydim. Hüseyin Özdilek lisesinde tiyatro oyunları gösterime sunulurdu, ben olmazdım. Şiir okunması gerekir, yine ben olmazdım. Sanki okulla bir ilişkim yok gibiydi. Sonra bir gün farklı hayata, farklı yaşama kapılarımı açtım.

Ülkemden ayrıldıktan hemen sonra kendime güvenmeye başladım. Ne olursa olsun hayata, güçlü olmamla tutunabilecektim. Manas Üniversitesinde yapılan her etkinliklerde yer almayı çok istedim ve isteğimde gerçekleşti. Ben artık o eski ben değildim. Lise de olsa ne etkinliklerde yer alırdım ne de söz hakkımı kullanırdım. Ama şimdi, üniversitede kendime olan güven sayesinde söz hakkımı çok iyi kullanıyorum ve üniversitede olan etkinliklere elimden geldiğince katılmaya çalışıyorum.

Şimdi oturup düşündüğümde ben bir yerlerde yer aldıkça ya da çalışkanlığımı gösterebildikçe mutlu olabiliyormuşum.

© Kübra Erbayrakçı